30 sierpnia 2011

powitanie jesieni

-- od dziś jest jesień. - oświadczył Leo, wracając z porannymi zakupami. więc u nas już jest. od dziś :-)

jestem jesień z pełnym koszem,
dobre rzeczy wam przynoszę . 
jabłka, śliwki, gruszki bery, 
pomidory i selery.

przyszła jesień do gosposi.
czy gosposia o coś prosi? 
mam kapustę do kwaszenia, 
dobre grzyby do suszenia.

idzie jesień z wielkim koszem.
zajadajcie! bardzo proszę! 
ludzie biorą te podarki
i chowają do spiżarki.

jestem jesień - Maria Terlikowska


29 sierpnia 2011

paprykarz warzywny mojej teściowej

mmmm....

jest tak dobry, że pierwsza część – która miała być na zimę – została zjedzona, rozdana, rozczęstowana. trzeba dorobić. 
pichcę więc pomidorki z warzywami i przyprawami. pomaleńku, bez pośpiechu. ryż moczy się, czekając na swoją kolej. słoiki pomyte, stoją w szeregu jak żołnierze. przepis prosty, (prawie) sam się robi. czas wykonania: jeden film z reklamami :-)




Składniki:
  • 3 kg pomidorów (najlepsze są takie z babcinego ogródka – szczęśliwy, kto ma :-))
  • 1 kg marchwi, 3 – 4 pietruszki, kawałek selera, 2 duże cebule
  • ½ szklanki oleju
  • 2 łyżki soli, 2 łyżki cukru
  • opakowanie słodkiej papryki + 1 łyżeczka papryki ostrej
  • liść laurowy, ziele angielskie
  • 2 szklanki ryżu

pomidory sparzyć i obrać ze skóry. pokroić w kostkę (najgorsza praca za nami). pozostałe warzywa zetrzeć. ja trę robotem. tradycjonaliści mogą użyć tarki o grubych oczkach. wszystkie składniki – oprócz ryżu – wrzucić do garnka (minimum 4,5 litra pojemności). gotować na wolnym ogniu 2 godziny, mieszając od czasu do czasu. następnie dodać ryż i gotować do miękkości. ja gotuję jeszcze 30 – 40 minut, bo w przypadku paprykarzu ryż al-dente się nie sprawdza. lepiej żeby był miększy, niż twardszy :-).

gorący paprykarz rozkładam do słoików i już nie pasteryzuję. teściowa pasteryzowała.


s m a c z n e g o :-)

26 sierpnia 2011

u fryzjera

wczoraj byłam u fryzjera. im jestem starsza tym bardziej to lubię. włosy nie są moim atutem, ale od czasu kiedy dba o nie Adaś – są grzeczniejsze. „dba o nie” – to przesada. Adaś po prostu je obcina - z wielką wprawą :-). dbam o nie ja. staram się. pierwszą odżywkę kupiłam pod wpływem bardzo niepełnoletniej córki koleżanki. rewelacja. od razu stały się inne.  potem kolejną i znowu. po ponad roku odżywiania, przy którejś wizycie u fryzjera, pani myjąca mi włosy pochwaliła, że są zdrowe. ależ byłam dumna :-).  polubiłam te wizyty chyba ze względu na Adasia. jest przemiły i ma świetne poczucie humoru. czasem mi głupio, bo wybucham śmiechem na cały salonik. ponadto lubię, gdy ktoś troszczy się o mnie. czuję się wyjątkowo zatroszczona podczas mycia głowy. pachnące kosmetyki, relaksujący masaż. muszę coś wymyśleć, bo moje strzyżenie za krótko trwa :-)

25 sierpnia 2011

śliwkowo mi

śliwkowo. fioletowo. pachnąco.

trzecie w tym roku ciasto ze śliwkami pachnie z piekarnika.  w tym przypadku powiedzenie: „do trzech razy sztuka” nie działa :-). śliwkowe – jesienią i  rabarbarowe – wiosną to u mnie hity. powtarzam wielokrotnie. dużo śliwek i mało ciasta to mój przepis na sukces. ten zapach…  całe mieszkanko pachnie.  nie są to jeszcze węgierki, ale od czegoś trzeba zacząć :-). 

a potem powidła węgierkowe. z chałką. do tego kubek zbożowej kawy. znów marzę :-)

skoro  śliwkowo: to też lawendowo i wrzosowo. lawendę polubiłam, gdy dostałam krzaczek od Ani i zaczął kwitnąć na balkonowym ogródku. niedawno widziałam w sklepie naręcza sztucznej lawendy. poupychane w cynkowe wiadra, wiklinowe kosze, jasne donice -  mimo tego, że sztuczne - wyglądały pięknie!  zastanawiałam się czy nie kupić dla Ani na zbliżającą się parapetówkę. w końcu nie kupiłam i nie jestem pewna, czy nie będę żałować.

wrzosy to wspomnienie nastolatki. wrzosowe łąki, długie popołudnia z Adasiem, jeżyny prosto z krzaka. 

dużo fioletu. ciacho wzywa.

24 sierpnia 2011

kuchenne marzenie


ogarnęło mnie szaleństwo kuchenne. o nowej kuchni marzę nie od dziś. ale to co się dzieje ostatnio – to naprawdę przesada. oglądam wystawy, przeszukuję internet, projektuję, sprawdzam opinie o wykonawcach. jak tak dalej pójdzie, to stanę się szczęśliwą właścicielką nowiutkiej kuchni :-). idealna to taka:


projekt chciałam zrobić już dawno, bo moja obecna kuchnia jest niepraktyczna. pomijam fakt, że jest mała. choć to ogranicza. ale jest niepraktyczna. mało się mieści. pamiętając o sztuce umiaru, naprawdę potrzebuję więcej szafek! szuflad, koszy i zakamarków :-)
przypominam sobie, co rozpętało tę burzę: kupiłam super słój na suszone grzyby. i spotkałam  na mieście śliczny serwis.
dlaczego nikt mi nie dał serwisu w prezencie ślubnym? reklamacja ;-)

ale się rozmarzyłam ... miło pomarzyć. marzenia się spełniają :-)

23 sierpnia 2011

z ortografią za pan brat


odkąd założyłam bloga, łapię się na wątpliwościach ortograficznych. całe szczęście , że notki można edytować ;-). zdarza mi się używać słów, które budzą mój niepokój. a ponieważ nie jestem dysortografką (nie wiem, czy istnieje takie słowo?) – sprawdzam :-). ku swojej radości wiele słów piszę dobrze. wyczucie jeszcze z czasów szkolnych. ale nie czarujmy się: zdarzają się gafy, że hej!
do dziś pamiętam egzamin na prawo jazdy. wiadomo: stres. ale nie o to. pamiętam w jakim wielkim byłam szoku, jak zobaczyłam neon z napisem „biuro”.  nie „bióro” tylko „biuro”. cóż: człowiek się uczy całe życie :-)
podziwiam ludzi, piszących dyktanda - te ogólnopolskie. jeszcze bardziej podziwiam tych, którzy wymyślają te karkołomności :-)

22 sierpnia 2011

minął weekend

jeden z niewielu weekendów w te wakacje, kiedy nie mamy gości lub nie jesteśmy gośćmi. miła odmiana :-) w piątek ciasto ze śliwkami. w sobotę – wycieczka krajoznawcza. Leo miał ochotę na zamek / pałac / cokolwiek dużego i starego :-).  pobłądziliśmy po drodze i przy okazji zwiedziliśmy okolice wśród łąk i pól. drzewa tworzyły tunele nad drogą. czy są jeszcze gdzieś w świecie takie urokliwe miejsca?  
niedziela w parku. rower, badminton, książka. a wokół nie przycięta trawa pełna fioletowej koniczyny i rozłożyste dęby. raj na ziemi.  

19 sierpnia 2011

nie tylko o pogodzie

dziś przeczytałam extra przypowieść. extra dlatego, że prawdziwa, jakbym czytała o wielu z nas. w telegraficznym skrócie: gdy jest lato – marzymy o chłodzie zimy. zimą – tęsknimy za ciepłem słońca. to obłęd jakiś. myśląc w ten sposób jesteśmy stale niezadowoleni. jesteśmy malkontentami. wiem – trudne słowo. malkontent to – za wikipedią - człowiek niezadowolony ze wszystkiego, doszukujący się wad we wszystkim i wszystkich. smutne, prawda? nie wiem, czy to nasza cecha narodowa, czy inni też tak mają ? 
a przecież tak niewiele trzeba, żeby cieszyć się i z lata i z zimy. z jesieni nawet :-). dlatego, powtórzę za przypowieścią:
rozkoszuj się, gdy się pocisz. rozkoszuj się, gdy marzniesz. rozkoszuj się samotnością. rozkoszuj się towarzystwem. rozkoszuj się … (tu należy wpisać stany, na które narzekamy :-))

pamiętajmy o tym w upalne letnie dni, w długie jesienne wieczory, w zimowe zamiecie i zawieje :-)

18 sierpnia 2011

zaręczyny


pamiętacie swoje zaręczyny? ja pamiętam doskonale. miłe chwile. 
nie podniosłe, ważne, czy stresujące. po prostu miłe :-)
bez niespodzianek i fajerwerków. we dwoje. razem wybraliśmy pierścionek. potem  kolacja, wino, świece. i już :-)
teraz zaręczyny urosły do rangi wydarzenia. panowie (niektórzy) łamią sobie głowy, żeby te chwile były dla niej wyjątkowe i niezapomniane. podpowiem: niepotrzebnie. każda kobieta i tak zapamięta je do końca życia. jeden warunek: to musi być TEN facet. wszystko inne przestaje być ważne. 
ciekawa jestem czy nasi dziadkowie się zaręczali (z babciami oczywiście ;-)) ? moja babcia nosiła zawsze jeden pierścionek: złoty z pięknym niebieskim oczkiem. jako dziewczynka na odpustach kupowałam podobne :-). teraz noszę ten babci – ale nigdy nie dowiem się, czy miał coś wspólnego z zaręczynami…

17 sierpnia 2011

wampiry i spółka ;-)

dziś o pobieraniu krwi.
nie lubię. bardzo nie. trochę to dziwaczne, bo przecież nie boli. mimo to nie lubię.
krew badam raz w roku – z własnej woli – odkąd poszłam na studia. od wtedy nie lubię. 
pamiętam z dzieciństwa epizody z moją krwią w roli głównej, ale wtedy nie było fobii. przeciwnie: raz na jakiś czas – nie pamiętam – zakład pracy mojego taty organizował wyjazd do lekarza. jechał wtedy cały autokar ludzi – w tym niewielka ja. przygotowania zaczynały się poprzedniego wieczora. trzeba było zjeść obfitą kolację, bo rano tylko gorzka herbata. wtedy nie lubiłam gorzkiej i jej wypicie psuło mi na chwilę poranek. wstawało się bardzo wcześnie. potem godzinka jazdy do miasta i czekanie w kolejkach. kolejki były króciutkie, mimo naszego całego autokaru. zawsze było też kilkoro rówieśników, więc było fajnie. pamiętam, że przy pobieraniu krwi płakałam, ale nie jestem pewna czy to nie dlatego, że inne dzieci też płakały. nie pamiętam bólu. a potem to już sama frajda: schodziłyśmy z mamą do małej restauracyjki w podziemiach szpitala, gdzie mama kupowała mi pyszne parówki, podawane z ogromną bułką i masełkiem w maleńkich kostkach zawijanym w złotko, jak prawdziwe masło. była tam szafa grająca (!) taka prawdziwa, ogromna, ze wspaniałymi piosenkami. zawsze wrzucałam kilka monet.  tak było.
nie wiem co się stało, gdy wydoroślałam. przecież nie boli. mimo to mam prywatną fobię na punkcie pobierania krwi. przygotowania zaczynają się tydzień wcześniej. robi się ciepło i człowiek przypomina sobie któregoś dnia, że trzeba. no to kiedy ? weekend – wiadomo – odpada. w poniedziałek nie, bo to po weekendzie. we wtorek też nie bo rano trzeba wstawić pranie. środa odpada bo to najfajniejszy dzień tygodnia. może czwartek ??? OK., czwartek. w środę zero słodyczy (bo cukier) i dwa kalmsy wieczorem. na uspokojenie. w czwartek rano wstaję wcześniej niż zwykle żeby być zaraz po otwarciu laboratorium i nie stać w kolejce. słowo daję: mogłabym uciec. po drodze kupuję pączka lub drożdżówkę, dla uzupełnieniu poziomu dobrego samopoczucia już po. idę. płacę zawrotną kwotę za mój zestaw i od razu na leżankę. wiem, że to tchórzostwo, ale nie udaję bohatera bo wiem że nim nie jestem. pani otwiera okno i rozmawiamy. zawsze „po” karzą mi jeszcze leżeć a potem siedzieć w poczekalni 10 minut (chyba nie najlepiej wyglądam). delektuję się wtedy pączkiem i jestem z siebie bardzo dumna :-) wychodząc często nucę coś pod nosem.  a od niedawna mam wyjątkowe szczęście: w laboratorium do którego chodzę pracuje mistrzyni pobierania krwi. mistrzyni olimpijska :-)  

16 sierpnia 2011

frajda dojrzewania

są rzeczy, do których się dorasta. nie chodzi przy tym o malowanie paznokci, buty na obcasie, palenie papierosów i takie tam, dozwolone od lat … chodzi o dojrzewanie w sobie. nie umiem lepiej oddać sedna. oto do czego dojrzałam:
  • do wytrawnego wina. wino zaczęłam pić dość wcześnie, bo moi rodzice pozwalali mi na pół kieliszeczka przy różnego rodzaju rodzinnych okazjach. pół dość szybko zamieniło się w cały, potem dwa i … nie, nie jestem alkoholiczką :-). polubiłam pić wino. dawniej wybór win był niewielki. pamiętam, że nigdy nie lubiłam słodkich, ciężkich nalewek. gdy moje koleżanki odkrywały te trunki, ja piłam wino półsłodkie, z ciekawością zerkając na półwytrawne. mijały lata a ja rozsmakowałam w winie Leo, co – wierzcie mi – jest niezwykłe. w naszym domu wino było więc zawsze, częstowaliśmy nim gości, popijaliśmy do obiadu, zabieraliśmy na spotkania przy grillu. półwytrawne rozgościło się na długo. aż przyszła kolej na wytrawne. znajomi – nie winkowi – nie rozumieli, jak można pić takie kwasy. zawsze odpowiadałam: lata wprawy :-)
  • do jedzenia szpinaku. Leo lubił od zawsze, ja nie. pamiętam jego opowieści, jak jego mama na patelni nożem cięła świeże liście, podsmażając je na maśle. nigdy nie jadłam – nie wiem jak smakuje taki szpinak, ale musi być pyszny :-) moje pierwsze dwa razy to szpinak z fetą u Ani (pychotka, robię najczęściej taki) i szpinak z czosnkiem gdzieś na mieście (do dziś pamiętam ten smak).
  • do gorzkiej czekolady - temat na osobną notkę
  • do regularnych wizyt u dentysty :-)

nie dojrzałam (i już nie dojrzę):
  • do szynki (nomen omen) dojrzewającej. każdy, kto miał do czynienia z taką szynką, wychwala pod niebiosa. próbowałam parę razy. nie dałam rady.
  • do perfum Chanel no 5. wiem, wiem: klasyka. podoba się całemu światu. a mnie nie. przedostatnio wąchałam jak wybierałam swoje pierwsze prawdziwe perfumy. niedawno gdzieś przeczytałam, że do tego zapachu trzeba dorosnąć. wydałam się sobie wystarczająco dorosła i wybrałam się do perfumerii. zdecydowanie nie dorosłam :-)

15 sierpnia 2011

letnia wyprzedaż

jak wszyscy lubię weekendy. te długie też. w miniony nieoczekiwanie dla nas samych wybraliśmy się do teściów Leo :-). wracając wstąpiliśmy do centrum handlowego. kupiłam śliczną letnią lnianą sukienkę. z niezwykłej wyprzedaży. 

sklep z ciuszkami, którego nie ma w moim mieście. wystawy zachęcają rabatami. sukienka, która  kosztowała 270 zł przeceniona na 80 zł. niestety, nie mój rozmiar. ze względu na dużą przecenę i to że naprawdę  potrzebowałam sukienki, zapytałam o inne rozmiary. okazało się że jest mój. sprzedawczyni, przynosząc sukienkę z magazynu, powiedziała: ”ten rozmiar mogę pani sprzedać za …. „ i zaczęła coś liczyć na kalkulatorze.  pomyślałam, że poda mi wyższą cenę niż te 80 zł, bo już kiedyś tak miałam, że jak zdecydowałam się na zakup przecenionego towaru, sprzedawca podniósł mi cenę. a teraz naprawdę nie mogłabym zapłacić więcej. pani po wyliczeniach, powiedziała, że cena mojej sukienki to 32 zł :-). byłam bardzo zdziwiona. okazało się, że im mniejszy rozmiar, tym większy upust. niespotykane, prawda? sukienka szczęśliwie pasowała i jest już moja :-). ale czy zastosowana w tym sklepie polityka rabatowa nie świadczy o tym, że kupujemy coraz większe ubrania? to niedobrze. a ja na ulicach widzę coraz więcej szczupłości  :-)

14 sierpnia 2011

dobrym warto się dzielić

tak mawia Ania, a to mądra kobietka. 

podobno przeprowadzono badania – nie pamiętam kto i kiedy – z których wynikało, że złymi doświadczeniami zakupowymi dzielimy się z 9 osobami a dobrymi tylko z 3. dlaczego? rozumiem, że ostrzegamy się nawzajem przed kupnem bubli, ale dzielmy się też dobrociami. ja się dzielę. jest czym. a ponieważ jestem świeżo po urlopie, dziś polecam dobre w podróży (i nie tylko). polecam rzeczy, z których sama jestem bardzo zadowolona, moi znajomi są i ich znajomi też. uniwersalne, hit za hitem:
  • płatki do demakijażu firmy Cleanic. mleczko i tonik w jednym. poranne orzeźwienie i wieczorny demakijaż. kolosalna oszczędność miejsca w podróży. wygoda użycia. po otwarciu opakowania nie wysychają i starczają na naprawdę długo. 
  • antybakteryjny żel do mycia rąk firmy Carex. poleciła mi go Ania. nie wierzyłam, że po użyciu ręce nie są klejące. nie są :-)
  • chusteczki do higieny intymnej Cleanic. moje odkrycie XX wieku. pierwsze opakowanie kupiłam po powrocie ze znajomymi z weekendowego wypadu grillowego. jechaliśmy naszą furką. w drodze powrotnej Adasia dopadły problemy z przewodem pokarmowym. dokładnie z końcowym odcinkiem tego przewodu ;-). zaliczyliśmy przymusowe hamowanie. nigdy nie woziłam ze sobą papieru toaletowego, za to nie rozstawałam się z chusteczkami higienicznymi. tego popołudnia Adaś wyczerpał cały mój zapas. pomyślałam wtedy, że wilgotne byłyby lepsze – takie niemowlęce na przykład.  po niedługim czasie natknęłam się na te intymne. od razu wiedziałam, że to TO. sympatia od pierwszego użycia, nie tylko w podróży. wielka zaleta: zmieszczą się w prawie każdej damskiej torebce :-)
  • kubek termiczny Thermal Mug LIFEVENTURE. trafiłam na ten kubek, gdy szukałam szczelnego kubka, w którym mogłabym zabierać koktajle truskawkowe do pracy, bez obawy rozlania w torbie. zależało mi na szczelności nie na termiczności. jest 100% szczelny. jest też termiczny, ale nie wiem jak długo trzyma ciepło. na tyle długo, że 0,33 l ciepłego napoju nie zdąży wystygnąć (u mnie).  na dodatek świetnie wygląda :-)

12 sierpnia 2011

zwiastun jesieni

wczoraj wieczorem poczułam pierwszy powiew jesieni. co roku trochę mi wtedy smutno, bo wiosna i lato to moje ulubione pory roku. jestem ciepłolubna :-). więc trochę mi żal, że już w połowie sierpnia jesień dyskretnie przypomina o sobie.  jesień też daje się lubić. moja nauczycielka geografii mawiała, że w Polsce mamy 6 pór roku. między innymi złotą polską jesień i szarugę jesienną.  złota polska to fiolet wrzosowisk, lasy pełne grzybów,  klucze dzikich gęsi, ziemniaki pieczone w ognisku i ciasto ze śliwkami. dla szczęściarzy: Bieszczady. szaruga: wiadomo. jej nie lubimy najbardziej. ale czy nie wtedy jest najlepszy czas, aby otwierać wino ze swoją dziewczyną ?  robić różności z kasztanów. oglądać filmy przytulając się pod kocem, pić kakao, grać w gry rodzinne siedząc przy kominku. spacerować po lesie/parku rozgarniając różnokolorowe liście. to tylko pierwsze myśli.  możliwości jest wiele.  my dorośli możemy sprawić, żeby nasze dzieci polubiły jesień.  to wielka sprawa. 

ja już od jakiegoś czasu noszę się z zamiarem kupna ogromnego rodzinnego parasola. takiego na sztywnej, nieskładanej rączce, któremu nie straszne będą kaprysy jesieni. na długie jesienne spacery :-)

macie taki parasol ?

11 sierpnia 2011

pocztówka znad Bałtyku

na straganach w nadmorskich kurortach i kurorcikach wybór pocztówek ogromny. prawie wszystkie śliczne. jedna mnie zadziwiła: z delfinem. niewielu uwierzy w bałtyckie delfiny, ale pewnie nie o to chodzi.

kolej na moją własną pocztówkę. jest wieloobrazkowa. obrazek numer jeden to dojście do plaży. dość długie, przez nadmorski las. w oddali widać nitkę plaży i połyskujące morze. uwielllbiam. dla mnie cud świata :-).

na drugim obrazku plaża o zachodzie słońca. wiadomo: zachody słońca w ogóle, a nad morzem w szczególności, wprawiają nas w zachwyt. codzienna magia. wybraliśmy się z Leo na plażę myśląc o chwilach we dwoje a tu proszę: plaża tętni życiem(!). tak więc na drugim obrazku widzimy spacerujące pary w przeróżnym wieku. widzimy tatę zbierającego z dzieckiem kamyki. grupkę przyjaciół zaśmiewających się do łez. ktoś gra w piłkę, ktoś rzuca takim okrągłym talerzem (nie pamiętam nazwy). ktoś biega z psem. rybacy wędkują przy falochronie. przystojniak fotografuje swoją dziewczynę. starsze panie wygodnie obserwują morze z leżaków i - popijając gorącą kawkę  - plotkują. jakaś liczna rodzinka pomału zbiera swoje plażowe obozowisko, pakując cały majdan na rowery. mnóstwo ludzi na tym obrazku. same dobre emocje.  

trzecia fotka to pejzaż z krainy w kratkę. tam mieszkałam. i choć zdarzały mi się lepsze warunki agroturystyczne, to urzekła mnie serdeczność ludzi i piękno krajobrazu. na fotce koniecznie bocian.

czwarty w kolejności slajd przedstawia mnie, zajadającą się gofrem :-). gofry nad morzem to dla mnie pozycja kultowa. obowiązkowo z bitą śmietaną i jagodami.  Adaś kupił ze śmietaną i (uwaga, uwaga): g a l a r e t k ą. słyszeliście o gofrach z galaretką? ja nigdy. nie jadłam, ale sądząc po minie Adasia – można zrezygnować z zakupu. a jeśli sprzedają też z jagodami, to nawet należy zrezygnować :-)

czwarte (maleńkie) zdjęcie to wszechobecny bursztyn. konkretnie stragan z wyrobami z bursztynu. bez niego ta pocztówka nie byłaby moja :-). jestem wielką fanką :-).  wybór jest ogromny. jak zresztą wszelkich innych pamiątek, drobiazgów, sprzętów plażowych i czego dusza zapragnie. moja ulubiona bloggerka powiedziałaby, że jest tego pierdylion :-) . JEST :-) . bursztyn nad Bałtykiem występuje w wielu postaciach. jako proszek na nalewkę, drobinki dołączone do kartek pocztowych, poprzez słoniki, żółwie, żaby, statki żaglowe, po wielkie zawieszki a nawet lampki i lampy. każdy znajdzie coś dla siebie. podoba mi się to, że obok biżuterii kosztującej setki złotych stragany oferują śliczne bransoletki za dyszkę. powtórzę: każdy znajdzie coś dla siebie :-)

z boku wcisnę jeszcze fotkę przedstawiającą latarnię morską. niby nic, prosta wieża z kręconymi schodami – a jednak urokliwa.

Do tego jeszcze:  P o z d r o w i e n i a   z n a d  B a ł t y k u

i ślemy :-)

10 sierpnia 2011

lubię poranki

za spokój ducha. za błękit nieba. za zapach podlewanych pelargonii, który nieodłącznie przypomina wakacje u babci. za grzanki z dżemem malinowym. za nieskazitelnie biały śnieg. za rześkość powietrza.  za obietnicę upalnego dnia. za jagodzianki.
lubię poranki :-)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...